ก่อนขึ้นไปถึงอ่างขาง ผ่านบ้านหลวง ถามเพื่อนร่วมทางที่เคยมาว่ามีอะไรไหม เธอบอกไม่มีอะไรเป็นแค่หมู่บ้านแต่ว่ามีข้าวซอยเส้นสดอร่อยขาดใจ ต้องไปชิม แล้วอย่าลืมลองซาลาเปาด้วย แป้งอร่อยมาก ก็โอเคนะ ลองก็ลอง ทั้งที่ถามว่าหิวไหม ไม่เลย
ร้านข้าวซอยอาลีอยู่ตรงปากทางเข้าหมู่บ้าน เป็นร้านเล็กๆริมถนน หน้าตาไม่ได้เตะตาว่าน่าจะมีของอร่อย ดูเหมือนเป็นร้านชาวบ้านทั่วไปมากกว่า เดินลงจากรถฝนเริ่มตกก็เอาน่ะ ดีกว่าขับรถฝ่าฝน จอดแวะพักซักหน่อย
เดินเข้าร้านไปหาที่นั่งคิดในใจว่าอร่อยแน่เหรอวะ ไม่มีมนุษย์ท่านอื่นเลย ไปนั่งที่โต๊ะ เจ้าของร้านรีบเอาชาร้อนมาเสิร์ฟให้ ชาร้อนๆกลิ่นหอมกรุ่น น่าจะเข้ากันดีถ้าได้ซาลาเปา เลยเดินไปชะโงกดูซาลาเปาในลังถึง ถามเค้าว่ามีไส้อะไรบ้าง มีแต่ไส้หวาน เกือบถามไปแล้วว่าไส้หมูสับมีมั้ย ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า อิสลามนี่หว่า ดีไม่ได้ถามไป
ได้ซาลาเปามาหนึ่งลูกกินกับชาร้อน ในบรรยากาศบ้านๆของร้านอาหารจีนแล้วนึกถึงพวกจอมยุทธ์สั่งหมั่นโถว ตอนเด็กๆเคยสงสัยว่าทำไมจอมยุทธ์ต้องสั่งเหล้ากับหมั่นโถว ไม่กินกับข้าวเลยหรือ หรือว่าจน หรือว่างก แล้วแต่จะสงสัยกันไป
ได้ซาลาเปามา กัดเข้าไปคำหนึ่ง โอยร้อน แต่รู้ได้ถึงความเหนียวนุ่มของแป้ง รสชาติซาลาเปาไม่เหมือนซาลาเปากวางตุ้ง แป้งไม่ได้นิ่มอย่างเดียวแต่จะมีความหยุ่นเพราะคาดว่าผ่านการนวดด้วยมือ ไส้นั้นทะลัก แต่ไม่หวานมาก กำลังพออร่อยเมื่อได้ทานกับน้ำชา ขอยกนิ้วให้กับซาลาเปาไส้ถั่วดำวันนี้
ต่อมาที่พระเอกของงานข้าวซอยเส้นสดสั่งข้าวซอยไก่ไปชามหนึ่งเอามาแบ่งกันกินเพราะอย่างที่บอกไปก่อนหน้านี้ว่าอิ่มมาก เส้นข้าวซอยเส้นแบนมากับน้ำซุปใสมีผักกาดขาวใส่มาเล็กน้อยตามประสาชาวดอย เนี่ยถ้าเป็นพื้นราบต้องถั่วงอก ด้วยความที่เราไม่ชอบกินถั่วงอก เคยสงสัยว่าใครกันนะที่บัญญัติว่าก๋วยเตี๋ยวต้องใส่ถั่วงอก จะใส่ผักคะน้า ผักบุ้งก็ว่ากันไปทำไมต้องถั่วงอก
ข้าวซอยใส่ไก่หั่นมาติดกระดูกเหมือนกับเอาไก่ไปตุ๋นใส่ขมิ้นเพราะมีสีเหลืองๆแต่ไก่นั้นหอมกรุ่นไม่รู้ว่าเค้าใส่อะไรลงไปตุ๋น ที่ติดใจคือความหวานของน้ำซุป เข้ากันได้ดีกับความเหนียวนุ่มของเส้นข้าวซอย น้ำซุปร้อนๆหวานๆ ชื่นใจมากกับการตักน้ำซุปเข้าปากแล้วคีบเส้นกินตามลงไป ข้าวซอยแบบนี้ไม่มีผักกาดดอง หัวหอม จริงๆแล้วเหมือนเป็นก๋วยเตี๋ยวมากกว่าข้าวซอย ต่างจากข้าวซอยจีนฮ่ออื่นๆตรงไม่ได้ใส่ มะเขือเทศหรือพริกผัด แต่ความหวานและความกลมกล่อมของน้ำซุปกับความเหนียวนุ่มของบะหมี่นั้นสุดบรรยาย
ซาลาเปาหนึ่งลูกกับข้าวซอยทำให้อิ่มได้ง่ายดายที่อิ่มอยู่แล้วอิ่มมากขึ้นไปอีกทานเสร็จก็เลยไปสัมภาษณ์พี่ผู้ชายเจ้าของร้านไปขอถ่ายรูปเส้นบะหมี่ที่รู้ว่าพี่เค้าทำเองพี่เค้าแนะนำว่าถ่ายรูปถาดใหม่เถอะ ถาดเก่าเอาไปใช้แล้วมันไม่สวย ทราบว่าเส้นบะหมี่เป็นแป้งกับไข่ พี่เค้านวดด้วยมือแต่รีดด้วยเครื่องแล้วนำมาตัดเป็นเส้น เอาแป้งนวลมาโรยแล้วใส่ในถาด เวลาจะใช้คือหยิบมาในปริมาณที่ต้องการเอามาต้มในน้ำเดือดๆ เส้นที่ได้เลยเหนียวนุ่ม
ฝนหายตก เราออกเดินทางจากบ้านหลวงแบบท้องอิ่ม ยังประทับใจไม่หายกับร้านเล็กๆบ้านๆที่เราเพิ่งค้นพบ ไม่อยากเชื่อว่ามีของอร่อยแบบนี้ซ่อนตัวอยู่ในหมู่บ้านทางผ่าน หมู่บ้านหลวงไม่ใช่หมู่บ้านพื้นบ้านแต่เป็นหมู่บ้านที่ดูว่าเป็นหมู่บ้านมีฐานะพอสมควร ดูจากการที่มีจานดาวเทียมเกือบทุกบ้าน แต่เรื่องอาหารการกินนั้นยังเป็นคำถามเพราะไม่เห็นร้านอาหารอื่นนอกจากร้านข้าวซอย ดูจากรูปการ ร้านข้าวซอยนี้ต้องมีดีอยู่บ้างไม่มากก็น้อย ที่อุตส่าห์มาซ่อนตัวอยู่ในหุบเขาแต่ยังมีคนติดตามเข้ามาชิม อย่างน้อยก็เรา
ร้านข้าวซอยอาลีอยู่ตรงปากทางเข้าหมู่บ้าน เป็นร้านเล็กๆริมถนน หน้าตาไม่ได้เตะตาว่าน่าจะมีของอร่อย ดูเหมือนเป็นร้านชาวบ้านทั่วไปมากกว่า เดินลงจากรถฝนเริ่มตกก็เอาน่ะ ดีกว่าขับรถฝ่าฝน จอดแวะพักซักหน่อย
เดินเข้าร้านไปหาที่นั่งคิดในใจว่าอร่อยแน่เหรอวะ ไม่มีมนุษย์ท่านอื่นเลย ไปนั่งที่โต๊ะ เจ้าของร้านรีบเอาชาร้อนมาเสิร์ฟให้ ชาร้อนๆกลิ่นหอมกรุ่น น่าจะเข้ากันดีถ้าได้ซาลาเปา เลยเดินไปชะโงกดูซาลาเปาในลังถึง ถามเค้าว่ามีไส้อะไรบ้าง มีแต่ไส้หวาน เกือบถามไปแล้วว่าไส้หมูสับมีมั้ย ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า อิสลามนี่หว่า ดีไม่ได้ถามไป
ได้ซาลาเปามาหนึ่งลูกกินกับชาร้อน ในบรรยากาศบ้านๆของร้านอาหารจีนแล้วนึกถึงพวกจอมยุทธ์สั่งหมั่นโถว ตอนเด็กๆเคยสงสัยว่าทำไมจอมยุทธ์ต้องสั่งเหล้ากับหมั่นโถว ไม่กินกับข้าวเลยหรือ หรือว่าจน หรือว่างก แล้วแต่จะสงสัยกันไป
ได้ซาลาเปามา กัดเข้าไปคำหนึ่ง โอยร้อน แต่รู้ได้ถึงความเหนียวนุ่มของแป้ง รสชาติซาลาเปาไม่เหมือนซาลาเปากวางตุ้ง แป้งไม่ได้นิ่มอย่างเดียวแต่จะมีความหยุ่นเพราะคาดว่าผ่านการนวดด้วยมือ ไส้นั้นทะลัก แต่ไม่หวานมาก กำลังพออร่อยเมื่อได้ทานกับน้ำชา ขอยกนิ้วให้กับซาลาเปาไส้ถั่วดำวันนี้
ต่อมาที่พระเอกของงานข้าวซอยเส้นสดสั่งข้าวซอยไก่ไปชามหนึ่งเอามาแบ่งกันกินเพราะอย่างที่บอกไปก่อนหน้านี้ว่าอิ่มมาก เส้นข้าวซอยเส้นแบนมากับน้ำซุปใสมีผักกาดขาวใส่มาเล็กน้อยตามประสาชาวดอย เนี่ยถ้าเป็นพื้นราบต้องถั่วงอก ด้วยความที่เราไม่ชอบกินถั่วงอก เคยสงสัยว่าใครกันนะที่บัญญัติว่าก๋วยเตี๋ยวต้องใส่ถั่วงอก จะใส่ผักคะน้า ผักบุ้งก็ว่ากันไปทำไมต้องถั่วงอก
ข้าวซอยใส่ไก่หั่นมาติดกระดูกเหมือนกับเอาไก่ไปตุ๋นใส่ขมิ้นเพราะมีสีเหลืองๆแต่ไก่นั้นหอมกรุ่นไม่รู้ว่าเค้าใส่อะไรลงไปตุ๋น ที่ติดใจคือความหวานของน้ำซุป เข้ากันได้ดีกับความเหนียวนุ่มของเส้นข้าวซอย น้ำซุปร้อนๆหวานๆ ชื่นใจมากกับการตักน้ำซุปเข้าปากแล้วคีบเส้นกินตามลงไป ข้าวซอยแบบนี้ไม่มีผักกาดดอง หัวหอม จริงๆแล้วเหมือนเป็นก๋วยเตี๋ยวมากกว่าข้าวซอย ต่างจากข้าวซอยจีนฮ่ออื่นๆตรงไม่ได้ใส่ มะเขือเทศหรือพริกผัด แต่ความหวานและความกลมกล่อมของน้ำซุปกับความเหนียวนุ่มของบะหมี่นั้นสุดบรรยาย
ซาลาเปาหนึ่งลูกกับข้าวซอยทำให้อิ่มได้ง่ายดายที่อิ่มอยู่แล้วอิ่มมากขึ้นไปอีกทานเสร็จก็เลยไปสัมภาษณ์พี่ผู้ชายเจ้าของร้านไปขอถ่ายรูปเส้นบะหมี่ที่รู้ว่าพี่เค้าทำเองพี่เค้าแนะนำว่าถ่ายรูปถาดใหม่เถอะ ถาดเก่าเอาไปใช้แล้วมันไม่สวย ทราบว่าเส้นบะหมี่เป็นแป้งกับไข่ พี่เค้านวดด้วยมือแต่รีดด้วยเครื่องแล้วนำมาตัดเป็นเส้น เอาแป้งนวลมาโรยแล้วใส่ในถาด เวลาจะใช้คือหยิบมาในปริมาณที่ต้องการเอามาต้มในน้ำเดือดๆ เส้นที่ได้เลยเหนียวนุ่ม
ฝนหายตก เราออกเดินทางจากบ้านหลวงแบบท้องอิ่ม ยังประทับใจไม่หายกับร้านเล็กๆบ้านๆที่เราเพิ่งค้นพบ ไม่อยากเชื่อว่ามีของอร่อยแบบนี้ซ่อนตัวอยู่ในหมู่บ้านทางผ่าน หมู่บ้านหลวงไม่ใช่หมู่บ้านพื้นบ้านแต่เป็นหมู่บ้านที่ดูว่าเป็นหมู่บ้านมีฐานะพอสมควร ดูจากการที่มีจานดาวเทียมเกือบทุกบ้าน แต่เรื่องอาหารการกินนั้นยังเป็นคำถามเพราะไม่เห็นร้านอาหารอื่นนอกจากร้านข้าวซอย ดูจากรูปการ ร้านข้าวซอยนี้ต้องมีดีอยู่บ้างไม่มากก็น้อย ที่อุตส่าห์มาซ่อนตัวอยู่ในหุบเขาแต่ยังมีคนติดตามเข้ามาชิม อย่างน้อยก็เรา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น